Χαμοκέλα κοντά στην Χαριλάου Τρικούπη. Δίπλα της βλέπεις τη στέγη στο ύψος του ανθρώπου. «Χαμηλό κελί», ένα πέτρινο φόρεμα στο ύψος του εδάφους σαν ακίνητο κέλυφος. Πώς να μη φαίνονταν ο ουρανός μεγάλος αφού του άφηνε τόσο χώρο. Γύρω - γύρω οι πολυκατοικίες μιλάνε για μια άλλη γενιά και ένα άλλο βλέμμα. Όμως και τα δύο είδη λαϊκών σπιτιών διαπνέουν μια προχειρότητα, μια διάθεση του ανθρώπου να βολευτεί όπως τον ξεκουράζει. Και την σκούπα θα αφήσει σε ένα πίσω μπαλκόνι, και την τέντα σάπια, κι η χαμοκέλα όλο στραβές ευθείες, όλο ατέλειες εδώ κι εκεί, σαν ζωή που δεν προλαβαίνει και δεν την νοιάζει να τα κάνει όλα σωστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου