Μια τριανταφυλλιά σε μια αυλή αποφάσισε να βουτήξει στην ασημένια θάλασσα μιας ελιάς. Κηλίδες κόκκινου πάλευαν να μην διασπαστούν στα γκρίζα κύματα. Ασημένια ξυραφάκια, τα φύλλα της ελιάς, πριόνιζαν σιγά - σιγά τα λεπτεπίλεπτα πέταλα, σαν να ήταν κοπάδι από ψαράκια που στροβιλίζονται στο ρεύμα, γύρω από κόκκινες μέδουσες. Προσπερνάς το κινούμενο σύνολο και συνεχίζει το μάτι να βλέπει να συγχωνεύονται τα μέρη της φύσης και να χωρίζονται ξανά, ψάρια και τριαντάφυλλα, ελαιόφυλλα και μέδουσες, κύματα και κλαδιά. Σε μια άλλη διάσταση τα έργα της φύσης μοιάζουν γεννημένα από το ίδιο μάτι, το ίδιο χέρι, που παραλλάσει τα οράματά του και τα ξανααφηγείται. Ιδίως την Άνοιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου