Καινούριος χρόνος

Τελευταίες αναπνοές του χρόνου, μέχρι να πέσει στην άκρη σαν ρούχο που βγάζουμε καθώς προχωράμε στην ζέστη ενός ισημερινού του βίου. Ο ήλιος του καίει και σιγά - σιγά ζαρώνουμε για να κρύψουμε μέσα στις ρυτίδες κομμάτια εαυτού ανέπαφα, θησαυρούς από αγγίγματα, ίχνη από φιλιά, γραμμές απ’ τα σαλιγκάρια των δακρύων. Να μην τα κάψει ο νέος παράλληλος.
Τεντώνουν μερικές το δέρμα τεχνητά, και συνεχίζουν αφελώς να κατευθύνονται προς τον οριστικό Ισημερινό. Κι αποκαλύπτεται ένα πρόσωπο αποκρυσταλωμένο, άνυδρο, χωρίς χυμούς. Γυαλισμένο σαν πάτωμα που δεν πέρασε κανείς. Κι όποιος κοίταξε να περάσει, του μοίρασαν πατάκια να μην ακουμπήσει πραγματικά. Και μετά τα πέταξαν κι αυτά κι εκείνον γιατί είναι και κόπος τόση επιμέλεια.

Αν η ζωή είναι μια σφαίρα, που είναι το πιο ασφαλές, πετυχημένο, κοινό σχήμα στη φύση, μπορεί να βρεθούμε πάλι σε άλλους παραλλήλους, μπορεί να τύχει μια στο εκατομμύριο να πέσουμε στην ίδια διαδρομή που κάναμε πριν, μπορεί να κάνει κι ο άνθρωπός μας την ίδια διαδρομή από σύμπτωση. Και τότε μπορεί να νιώσουμε φευγαλέα ένα ντε - ζα – βου, να πούμε στον διπλανό «νομίζω πως αυτό το έχω ξαναζήσει», και μετά να πάει αλλού η κουβέντα, στο χτεσινό έργο, στο τελευταίο κουτσομπολιό.

«Άσχημη και χοντρή πού’ ναι αυτή» είπε ο φίλος για μια. Ο φίλος που φοβάται τόσο μην παχύνουν τα παιδιά του (κι ενδόμυχα κι η γυναίκα του) και χαλάσει η εικόνα της οικογένειας προς τα έξω, ώστε έχει εφεύρει το παιχνίδι, όποτε συναντούν χοντρό να τον κοροϊδεύουν. Στην τηλεόραση φροντίζει να δείχνει στα μικρά παιδιά κάθε χοντρή, επίμονα. Άσχετα με το τί λέει, με τί ασχολείται, τί της συνέβη, θα γίνει αντικείμενο γέλωτα.
Βάρβαρο σπορ η οικογένεια, μια μίνι ζούγκλα συχνά, κι οι γιορτές των ημερών δεν διορθώνουν τίποτα, κακά τα ψέματα.
Μετά, εκείνη η άσχημη και χοντρή είδα να λάμπει όταν κοίταζε τα πέντε παιδιά της, ειδικά το μικρότερο, ενός έτους. Κι εκείνο να την κοιτάει από μακριά και να την καταπίνει με τα μάτια τόσο ευχάριστα που σχηματίζονταν χαμόγελο από κάτω. Τα παιδιά της δεν είναι κι αυτά προικισμένα με την κλασσική έννοια της μωρουδίστικης ομορφιάς. Έχουν όμως μια παράξενη ηρεμία. Έχουν σιωπές και υπομονή, ασυνήθιστη για παιδιά της σημερινής εποχής. Μοιάζουν χορτάτα από αγάπη και γι’ αυτό δυνατά. Δεν μιλάνε πολύ, ίσως γιατί πέντε παιδιά μέσα σε ένα σπίτι πρέπει να πειθαρχούν για να λειτουργεί. Παίζουν όμως και χαίρονται και με λιγότερο παράξενα παιχνίδια, όπως κάθε παιδί. Και, τί παράξενο, μοιάζουν πανέμορφα! Το βλέμμα τους σε απορροφάει σαν τρύπα του σύμπαντος. Σου υπαγορεύουν την τρυφερότητα.

Είναι κι εκείνα που απέκτησαν τηλεκατευθυνόμενο ελικόπτερο και το χάλασαν σε ένα τέταρτο μέσα σε τσακωμούς για το ποιος θα παίξει περισσότερο. Ποιος θα πατάει δηλαδή το κουμπί να το παρακολουθεί να αιωρείται μέσα στο σπίτι. Θαύμα. Σαν έντομο εκείνο έφερε μερικές γυροβολιές, άναψε με την χρήση το χειριστήριό του κι έκαιγε, και το γονάτισε μια ανώμαλη προσγείωση. Έμειναν τα παιδιά που δεν έπρεπε να παχύνουν στενοχωρημένα κι οι γονείς αμήχανοι. Πήρε τότε ο νονός στα χέρια το ένα και του λέει «έλα να γίνεις αεροπλανάκι». Το ξάπλωσε στα χέρια του μπρούμυτα και του είπε να ανοίξει τα χέρια του σαν φτερά. Κι άρχισε να το μεταφέρει με στροφές και τρέξιμο σ’ όλο το σπίτι. Το παιδί ξετρελάθηκε, «πάλι, πάλι» φώναζε. Φοβερή γυμναστική και για να μην παχύνει ο ενήλικας. Το να παίζει με το παιδί. Ούτε γυμναστήρια ούτε πιλάτες.

Χρόνο πρέπει να φέρει ο καινούριος χρόνος. Και απλότητα.
Τί άλλο να ευχηθεί κανείς για μια ζωή που έχει φορτωθεί τόσα πολλά, σαν στολισμένο δέντρο που πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο γεμάτο με λαμπάκια. Για να δείχνει ωραία. Τρώμε αλήθεια, όλον τον χρόνο να μιλάμε για εξοικονόμηση ενέργειας, για οικολογία, για την καταστροφή του κλίματος κι έρχονται τα Χριστούγεννα και ξεσαλώνουμε με τα φωτάκια. Θα’ ρθει η ώρα που θα κουράσει κι η οικολογία. Πέφτει σιγά – σιγά στα χέρια προτεσταντών της φυσικής ζωής, που καταστροφολογούν γραφικά και αρχίζουν τις απαγορεύσεις για να κερδίσουμε έναν επίγειο παράδεισο, καταλήγοντας σε αντίστροφο αποτέλεσμα. Ο πολίτης καταναλωτής καταλήγει σ’ ένα χάος παραγόντων που πρέπει να λάβει υπ’ όψιν πριν ψωνίσει ένα πακέτο ρύζι, όπως πόση ενέργεια καταναλώθηκε για να παραχθεί σε σχέση με άλλο(οι Ολλανδοί θα αρχίσουν να το αναγράφουν στις συσκευασίες). Σκορπάει το πράγμα σε ευθύνες ατόμων και όχι κεφαλαιοκρατών ή κυβερνήσεων. Το χάος κι η θολούρα, κι η υπερφόρτωση σε πληροφορίες είναι το πιο εύκολο δημιούργημα της εποχής, το νανούρισμά της για να μην ξυπνήσει κανένας και για τίποτα.

Κι όμως οι παλιές μανταρινιές της πόλης, κάτω απ’ τα άτσαλα λαμπάκια, είναι στολισμένες με μανταρίνια